نگاهی به معاهده شینگن معاهده شینگن قراردادی است که در سال 1985 و با هدف اجماع سیاست های ورود افراد به خاک اروپا و کنترل مرزها بین شماری از کشورهای اروپایی امضا شده است. این معاهده، در حال حاضر تمام اعضای اتحادیه اروپا (به غیر از جمهوری ایرلند و پادشاهی بریتانیا) و نیز سه کشور غیر عضو اتحادیه اروپا شامل ایسلند، نروژ و سوئیس را در بر می گیرد و در مجموع مشتمل بر 28 کشور است. بر اساس قرارداد شینگن، نگاهی به معاهده شینگن معاهده شینگن قراردادی است که در سال 1985 و با هدف اجماع سیاست های ورود افراد به خاک اروپا و کنترل مرزها بین شماری از کشورهای اروپایی امضا شده است. این معاهده، در حال حاضر تمام اعضای اتحادیه اروپا (به غیر از جمهوری ایرلند و پادشاهی بریتانیا) و نیز سه کشور غیر عضو اتحادیه اروپا شامل ایسلند، نروژ و سوئیس را در بر می گیرد و در مجموع مشتمل بر 28 کشور است. بر اساس قرارداد شینگن، پست های مرزی و ایست های بازرسی بین کشورهای مشمول آن برچیده شده اند و برای تمام توریست ها و خارجی هایی که قصد ورود به این کشورها را دارند، یک ویزای شینگن صادر می شود.معاهده شینگن نخستین بار در 14 ژوئن 1985 و بین پنج کشور بلژیک، فرانسه، آلمان، لوکزامبورگ و هلند در عرشه کشتی «پرنسس ماری آسترید» روی رودخانه «ماسل»، نزدیک شهر شینگن (شهری کوچک در لوکزامبورگ، مرز بین فرانسه و آلمان) به امضا رسید. امضای این معاهده در حقیقت مسیر را برای ایجاد منطقه شینگن هموار کرد. در ادامه، یک سند مکمل با عنوان کنوانسیون شینگن برای مشخص کردن و اجرای قوانین شینگن تهیه شد که پس از مدتی جایگزین سند اولیه شد و به ترتیب زمانی زیر توسط این کشورها به امضا رسید؛ 14 ژوئن 1985 (نسخه اولیه): بلژیک، فرانسه، آلمان غربی، لوکزامبورگ، هلند. 3 اکتبر 1990؛ اتحاد دو آلمان و امضای مجدد این کشور به عنوان کشوری واحد. 27 نوامبر 1990 : ایتالیا 25 ژوئن 1992 : پرتغال، اسپانیا 6 نوامبر 1992 : یونان 28 آوریل 1995 : اتریش 19 دسامبر 1996 : دانمارک، فنلاند، ایسلند، نروژ و سوئد 1 مه 2004 : قبرس، جمهوری چک، استونی، مجارستان، لایوتا، لیتوانی، مالت، لهستان، اسلواکی، اسلوانی 26 اکتبر 2004 : سوئیس 1 ژانویه 2007 : بلغارستان، رومانی معاهده شینگن تمام قلمروهای غیراروپایی اسپانیا و پرتغال شامل «آزورس» و «مادیرا» (پرتغال)، «کیوتا»، «ملیلا» و جزایر قناری (اسپانیا) را نیز در بر می گیرد، اما قلمروهای زیر (متعلق به کشورهای عضو) زیر پوشش معاهده شینگن قرار ندارند؛ تمام مناطق غیراروپایی فرانسه و پادشاهی هلند (آروبا و آنتیلس هلند)، دو منطقه «هلیگولند»، و «بوسینگن» آلمان، «اسوالبارد» نروژ و قبرس شمالی. هشت کشور اروپای شرقی و مرکزی شامل جمهوری چک، استونی، مجارستان، لاتویا، لیتوانی، لهستان، اسلواکی و اسلونی که معاهده شینگن را در یکم ماه مه 2004 امضا کرده اند موظفند قوانین آن را در مهلت مقرر شده بین 31 دسامبر 2007 تا مارس 2008 به اجرا بگذارند. هر عضو جدید پیش از اجرای کامل قوانین شینگن می بایست از آمادگی مطلوب در چهار حوزه؛ مرزهای هوایی، ویزا، همکاری پلیس و حفاظت از اطلاعات شخصی برخوردار شود. ملاک و معیار این آمادگی، بازدید کارشناسان اتحادیه اروپا از موسسات و حوزه های یاد شده است. شورای اتحادیه اروپا بنا است تازه ترین نتایج بررسی و ارزیابی این کارشناسان را در آوریل و سپتامبر 2007 اعلام کند. مزایای شینگن تا پیش از معاهده شینگن، شهروندان کشورهای اروپای غربی می توانستند با ارائه کارت های شناسایی ملی و یا گذرنامه های خود در پست های مرزی، به کشورهای همسایه سفر کنند اما اتباع بسیاری از کشورها برای ورود به هر یک از کشورهای اروپایی نیازمند ویزای جداگانه بودند و اگر در سفر خود مثلا دیدار از پنج کشور اروپایی را گنجانده بودند به پنج ویزای مجزا نیاز داشتند. استقرار شبکه ای گسترده از پست های مرزی در سراسر قاره اروپا به اختلال در تردد، و تحمیل ضرر و زیان به هر دو صنف گردشگری و بازرگانی می انجامید. پس از معاهده شینگن و با تصویب قوانین جدید، اتباع غیراروپایی (خارج از حوزه اتحادیه اروپا و کشورهای مشترک المنافع مشتق شده از شوروی سابق) برای ورود به منطقه شینگن کافی است به سفارتخانه ها و کنسول گری های اعضای شینگن مراجعه و ویزای شینگن را دریافت کنند. این ویزا به افراد اجازه تردد در تمام نواحی تحت پوشش شینگن را بدون نیاز به ارائه ویزای جداگانه و بازرسی های مرزی می دهد. | 